Η σημερινή κοινωνία έχει εμπεδώσει μια αίσθηση ατιμωρησίας που διαπερνά τα διαφορετικά στρώματα. Οι ισχυροί κυβερνούν και καταπατούν τους αδυνάτους «απλά επειδή μπορούν», ενώ επικρατεί μια κουλτούρα που ρίχνει την ευθύνη στους πιο αδύναμους. Έτσι, οι ένοχοι παραμένουν ανώνυμοι και απομακρύνονται από τη δημόσια κατακραυγή. Στην περίπτωση των κρουσμάτων βίας μεταξύ εφήβων, η απορία που διατυπώθηκε από έναν πανελίστα σε πρωινάδικο ήταν: «Μα καλά δεν υπάρχει ένας γονιός να τα μαζέψει;»
Είτε πρόκειται για σκηνές από τη Μέση Ανατολή ή για περιστατικά βίας και εγκληματικότητας στην Ευρώπη, η αντίληψη είναι ότι οι γονείς απλώς δεν παρακολουθούν την κατάσταση. Και πέρα από τη βία των εφήβων, αναρωτιέμαι: «Πού είναι οι γονείς για να κλείσουν την τηλεόραση;» Είναι πάντως και αυτή η σκέψη λάθος, καθώς η κοινωνία δεν περιορίζεται μόνο σε ατομικές συμπεριφορές.
Η εικόνα ενός κόσμου όπου οι ισχυροί ατιμώρητοι δρουν χωρίς συνέπειες πάνω στους αδύνατους, απογειώνεται από την παρουσία διάφορων περιστατικών που πλαισιώνουν τα δελτία ειδήσεων. Θάνατοι «τρομοκρατών» στον Λίβανο, η καταστροφή στη Παλαιστίνη, απαιτητή υγεία διάσημων, και η αναφορά στον ξαφνικό θάνατο ενός Πακιστανού μέσα σε αστυνομικό τμήμα, όλα συγκροτούν μια ενορχηστρωμένη εικόνα της αδικίας και της παραβατικότητας.
Αυτές οι σκέψεις οδηγούν σε μια συλλογιστική που επαναφέρει την ευθύνη στους γονείς, αλλά και σε μια πιο ακραία αντίληψη, όπου ένας φανταστικός «φταίχτης» επιτρέπει στους πραγματικούς υπεύθυνους να παραμένουν απαρατήρητοι. Αν ανήκεις στα προνομιούχα στρώματα, οι ευθύνες εξαλείφονται, όπως π.χ. με τα Τέμπη ή τις υποκλοπές, όπου οι πραγματικοί υπαίτιοι συχνά απολαμβάνουν ασυλία.
Οι πανελίστες θα συνεχίσουν να εκφράζουν απορίες για το πώς έχει δημιουργηθεί αυτή η κουλτούρα βίας, ενώ η αληθινή ευθύνη προφανώς βρίσκεται αλλού. Η αναζήτηση ενός γονιού που απλά θα “μαζέψει” είναι ελλιπής, καθώς ο πραγματικός φταίχτης παραμένει αόρατος.
Πηγή: documentonews.gr
