Ο Λίβανος, για μία ακόμη φορά, αποτυγχάνει να διασφαλίσει την εδαφική του κυριαρχία. Η ανικανότητά του να επηρεάσει τη δυναμική που καταγράφεται μεταξύ του Ισραήλ και της Χεζμπολάχ καταδεικνύει τη διαχρονική αδυναμία του κράτους και του στρατού του. Ο υπηρεσιακός πρωθυπουργός Νατντζίμπ Μικάτι, μιλώντας πρόσφατα στη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών, εξαπέλυσε κατηγορίες κατά του Ισραήλ, το οποίο κατήγγειλε ότι διεξάγει έναν «βρώμικο πόλεμο» εναντίον του Λιβάνου, ευθύνεται για «την ασύλληπτη κλιμάκωση της βίας» καθώς και για τον θάνατο εκατοντάδων αμάχων. Στο αίτημα για τερματισμό της «έκρυθμης κατάστασης», ο Μικάτι εκφράζει τη στήριξή του στην κοινή δήλωση των ΗΠΑ και της Γαλλίας.
Η ιστορική αδυναμία του Λιβάνου σχετίζεται με την πολιτική του οργάνωση, η οποία ιδρύθηκε ως ένα κράτος αποκλειστικά για τους μαρωνίτες χριστιανούς, με τη βοήθεια της Γαλλίας. Αυτή η “ομολογιακή” δομή του πολιτεύματος είχε ως στόχο την εκπροσώπηση των διαφόρων θρησκευτικών ομάδων, αλλά δεν συνέβαλε στη δημιουργία ενός ισχυρού εθνικού κράτους. Η κληρονομιά του εμφυλίου πολέμου της δεκαετίας του 1970 έχει σφραγίσει την πολιτική ζωή της χώρας, προσδιορίζοντας τις εντάσεις μεταξύ των μαρωνιτών, σουνιτών και σιιτών.
Αμέσως μετά τον εμφύλιο, το 1990, η πολιτική δομή του Λιβάνου υπήρξε αποτέλεσμα συμβιβασμών που, όμως, εκμεταλλεύτηκαν οι διάφορες ομάδες προς όφελος των δικών τους συμφερόντων, επιδεινώνοντας την αδυναμία του κράτους. Η διαφθορά, που διέπει τους θεσμούς, έχει καταστήσει ακόμα πιο δύσκολη την πολιτική επούλωση. Εξελίξεις αυτού του τύπου οδηγούν σε μία κατάσταση όπου ο στρατός βρίσκει δύσκολη τη θέση του, κυρίως στις νότιες περιοχές της χώρας.
Η Χεζμπολάχ, που αναγνωρίζεται ως τρομοκρατική οργάνωση από πολλές χώρες, λειτουργεί ως ο κύριος παράγοντας στην πολιτική του Λιβάνου. Έχει αναλάβει ρόλο που ουσιαστικά καθιστά την πολιτική κατάσταση όμηρό της. Η δύναμη του στρατού του Λιβάνου δείχνει αδύναμη, καθώς δεν μπορεί να επιβληθεί ούτε στους Ισραηλινούς, ούτε στη Χεζμπολάχ, και οι πρόσφατες έρευνες το κατατάσσουν στην 118η θέση παγκοσμίως.
Ως αποτέλεσμα όλων αυτών, η πολιτική του Λιβάνου περιπλέκεται, προαναγγέλλοντας διάβρωση της κρατικής υπόστασης. Οι διάφορες θρησκευτικές ομάδες, διχασμένες και σε σύγκρουση, έχουν αναδείξει μία μόνιμη κρίση που επηρεάζει τη σταθερότητα της χώρας, ενώ το ερώτημα για το μέλλον της σαίνετα κατά μήκος των συνόρων συνεχώς αναδύεται. Πηγή: documentonews.gr
