Το Ισραήλ αυξάνει συνεχώς την ένταση της επιθετικής του πολιτικής κατά του Λιβάνου, προσπαθώντας να αιτιολογήσει τις ενέργειές του μέσω του πολέμου κατά της Χεζμπολάχ. Αυτή η στρατηγική, που επιβεβαιώνει την πολιτική του Νετανιάχου, έχει φέρει τη Μέση Ανατολή πιο κοντά σε μια γενικευμένη σύγκρουση. Η απόφαση για μια ευρείας κλίμακας επιχείρηση κατά της σιιτικής οργάνωσης όχι μόνο προκαλεί τον κύριο αντίπαλο της περιοχής, το Ιράν, αλλά και βυθίζει τον ήδη κατακερματισμένο Λίβανο σε μια πιο σοβαρή κρίση, πλήττοντας τον μοναδικό πυλώνα σταθερότητας της χώρας.
Η Χεζμπολάχ εκφράζει τη πολιτική και στρατιωτική ισχύ του Λιβάνου, αφού έχει συνδεθεί άρρηκτα με την ιστορία της χώρας από την ίδρυσή της το 1982, όταν αντέτεινε αντίσταση κατά της ισραηλινής εισβολής με την υποστήριξη των Φρουρών της Επανάστασης του Ιράν. Έχει αναδειχθεί σε έναν από τους κυριότερους παράγοντες στη χώρα, και παραμένει η μόνη ένοπλη οργάνωση που έχει εξαιρεθεί από τις συμφωνίες αφοπλισμού, κρατώντας τα όπλα της σε πείσμα των ψηφισμάτων του ΟΗΕ.
Από το 1992, με την ηγεσία του Χασάν Νασράλα, η Χεζμπολάχ έχει επεκτείνει τη δραστηριότητά της πέρα από τη στρατιωτική δράση, εισερχόμενη στην πολιτική ζωή του Λιβάνου. Οι πρώτες εκλογές του μετά τον εμφύλιο αναμόρφωσαν την πολιτική σκηνή και αναγνώρισαν τη δικαιοδοσία της κυβέρνησης του Λιβάνου στο νότιο τμήμα, που είχε καταληφθεί από το Ισραήλ. Αυτή η διαδικασία τροφοδότησε το πολιτικό χαρτοφυλάκιο που δομήθηκε μέσω της Συμφωνίας Ταΐφ, επιδιώκοντας να προσφέρει μια νέα δημοκρατική ισορροπία μεταξύ των θρησκευτικών κοινοτήτων.
Η τρέχουσα επιθετικότητα του Ισραήλ υπογραμμίζει την πολιτική σφυροκόπησής του στον νότο του Λιβάνου, ενώ ταυτόχρονα αναβιώνονται οι αναμνήσεις από παλαιότερες επιθέσεις. Αυτές οι επιθέσεις, πλην του ιστορικού βάρους που φέρουν, συνιστούν και μια επανάληψη της τακτικής που χρησιμοποιήθηκε στο παρελθόν, αν και αυτή τη φορά οι συνέπειες επιβαρύνουν ακόμη περισσότερο τον άμαχο πληθυσμό. Η Χεζμπολάχ, ταυτόχρονα, έχει εξελιχθεί σε σημαντικό κοινωνικό και στρατιωτικό δίκτυο σε όλη τη χώρα και η κυβέρνηση του Λιβάνου δεν έχει ακόμα καταφέρει να την καταστείλει.
Η συνεχιζόμενη ρωγμή της πολιτικής και οικονομικής ζωής του Λιβάνου, που ενισχύθηκε από τις παραδοσιακές παθογένειες του αποικιοκρατικού παρελθόντος, έχει επιδεινωθεί με τις τελευταίες κρίσεις όπως η οικονομική κατάρρευση του 2019 και η τραγωδία της έκρηξης στο λιμάνι το 2020. Η επιθετικότητα αυτή του Ισραήλ, με φόντο την καταστροφική κατάσταση της Γάζας, φέρνει στο προσκήνιο αυξανόμενες αντιδράσεις από άλλες αραβικές χώρες, που στο παρελθόν ήταν πιο κλειστές απέναντι στα ισραηλινά δρώμενα.
Πηγή: documentonews.gr
