Στη «Θεωρία του πολέμου», ο Π. Κονδύλης, με επιδεξιότητα στην εφαρμογή μαρξιστικών εργαλείων, ενορχηστρώνει την ιδέα του Ηράκλειτου ότι ο «πόλεμος είναι πατέρας πάντων» και την γνωστή ρήση του Κλαούσεβιτς, ότι «ο πόλεμος είναι η συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα». Αντί να συμμερίζεται την αισιόδοξη αντίληψη της παγκόσμιας ειρήνης, διατυπώνει την άποψη ότι αυτή η ουτοπία συγκρούεται με αδιαπέραστες ανθρωπολογικές σταθερές.
Οι απόψεις του Κονδύλη φαίνεται να επικυρώνονται από τις εξελίξεις στη Μέση Ανατολή, που έχουν διαδραματιστεί έντονα τον τελευταίο χρόνο. Ειδικότερα, είχε προαποφασίσει τον περιφερειακό χαρακτήρα των συγκρούσεων, την αλλαγή της στρατηγικής από την ξηρά στον αέρα και την επακόλουθη εμφάνιση της τεχνολογικής τρομοκρατίας, καθώς και τη συνύπαρξη παραδοσιακών και σύγχρονων όπλων. Πρόσφατα, ένα γεγονός επαλήθευσε την εκτίμησή του: οι ζημιές που προκαλούνται από έναν πύραυλο ενδέχεται να είναι λιγότερες από αυτές που προκαλούνται από ένα πιστόλι ή μαχαίρι.
Η έννοια της υψηλής στρατηγικής που όρισε, ως ενορχήστρωση των παραγόντων ισχύος ενός κράτους για την επίτευξη πολιτικών σκοπών, καταφαίνεται στα όσα εφαρμόζει το Ισραήλ. Με την επέκταση των χερσαίων επιχειρήσεων στον Λίβανο και τη σύγκρουση με τους Φρουρούς της Επανάστασης, καθίσταται σαφές ότι ο Νετανιάχου προγραμματίζει να εξαρθρώσει τόσο τη Χαμάς όσο και τη Χεζμπολάχ, χτυπώντας επιπλέον το Ιράν, τον κύριο υποστηρικτή τους, προσπαθώντας να υποστηρίξει το επιχείρημα της άμυνας στην ανάμειξη του.
Η στρατηγική του αιφνιδιασμού δεν είναι μια τυχαία απόφαση αλλά αποτέλεσμα προσεκτικής προετοιμασίας, όπως αποδείχθηκε στον Αραβοϊσραηλινό Πόλεμο των Εξι Ημερών το 1967. Χαρακτηριστικό είναι ότι οι εκτελέσεις ηγετικών στελεχών των δύο οργανώσεων σχεδιάστηκαν για να προάγουν ένα αίσθημα ασφάλειας και να καταστείλουν τις φωνές των αντιπάλων της κυβέρνησης που επιδίωκαν ειρηνικές λύσεις.
Σημειώνεται επίσης η ιστορική ίδρυση της Χεζμπολάχ το 1982, μετά την ισραηλινή εισβολή στον Λίβανο και τις σφαγές των Παλαιστινίων στους καταυλισμούς της Σάμπρα και της Σατίλα. Ο Ζαν Ζενέ καταγράφει την τραγωδία αυτή, φωτίζοντας τη συνενοχή της Δύσης και των διεφθαρμένων αραβικών καθεστώτων.
Ο πόλεμος και η θλίψη της ανθρωπότητας καταδεικνύονται μέσω ενός αδιάλλακτου φακού: το αίμα των Παλαιστινίων και των Λιβανέζων χρησιμοποιείται για την αναδιάρθρωση των δυνάμεων στη Μέση Ανατολή. Σε ένα πλαίσιο όπου ο πόλεμος ΄΄είναι πατέρας πάντων΄΄, αναδεικνύεται η τραγική φύση του ανθρώπινου μυαλού και η διαφωνία της ιστορικής γνώσης.
Πηγή: documentonews.gr
